Historia ziemi sieradzkiej

Powiat sieradzki jako część starej piastowskiej prowincji, nazywanej w średniowieczu najpierw kasztelanią, a potem Ziemią Sieradzką spełniał ważną rolę w dziejach politycznych Polski. Położenie na skrzyżowaniu ważnych szlaków komunikacyjnych z Wielkopolski do Małopolski i z Mazowsza na Dolny Śląsk nadało tej ziemi rangę szczególną. Pełniła ona rolę pomostu i pogranicza pomiędzy tymi historycznymi dzielnicami, była miejscem synodów i narad ogólnokrajowych. 

Sieradz – od której ziemia ta nosi nazwę, wzmiankowany w 1136 r., był stolicą historycznie ukształtowanej Ziemi Sieradzkiej, a w XIII wieku stolicą księstwa. Książęta tej ziemi, Leszek Czarny i Władysław Łokietek, odegrali ważną rolę w zjednoczeniu ziem polskich po rozbiciu dzielnicowym. Od XIV wieku aż do drugiego rozbioru Polski, a później w latach 1975-1998, pełnił funkcję stolicy województwa. To tutaj na zjeździe 26 lutego 1383 r. zapewniono poselstwo węgierskie, że królem Polski zostanie Jadwiga, młodsza córka króla węgierskiego Ludwika. Także w Sieradzu w 1432 r. szlachta podjęła zobowiązanie, że następcą po Władysławie Jagielle będzie jego syn Władysław, zwany Warneńczykiem. Tutaj w 1445 r. dokonano wyboru Kazimierza Jagiellończyka na króla, który później w dowód wdzięczności nadał liczne przywileje. Sieradzanie wielokrotnie wsławili się w obronie ojczyzny.

Rycerstwo Ziemi Sieradzkiej brało udział w bitwie pod Grunwaldem, występowali zbrojnie w czasie potopu szwedzkiego i bronili Częstochowy. Walczyli z zaborcami – z Prusakami w 1794 r. i Rosjanami w czasie powstania styczniowego w latach 1863-1864. We wrześniu 1939 r. uczestniczyli w obronie na linii rzeki Warty i czynnie brali udział w odzyskaniu niepodległości Polski w 1918 r.